Pełnia

Wczoraj była pełnia.

Usłyszałam, że to pewnie ma wpływ na moje zachowanie i odczucia.

I zastanawiając się dziś na spokojnie to coś w tym jest.
I tutaj też ukłon w stronę NiePana.
Nie wiem, czy tylko ja to tak postrzegam, że po, po zakończeniu relacji, to rodzaj szczególnej przyjaźni jest.
Nie spodziewam się, że w takiej formie przetrwa do zawsze.
Ale teraz...
I płacz, i złość i śmiech, gryzienie ... a potem już "zwykłe" ukojenie..
Myślałam, że nie zna mnie tak dobrze, a jednak...
Teraz już po, czasami otwieram szeroko oczy myśląc, czemu wcześniej tak nie chciał..
Czemu tak nie umieliśmy..
I nie.
Nie myślę nad powrotem.
Może nie tak.
Powroty już były. Nie udało się.
To by wymagało zbyt dużo zmian z tamtej strony też i zawsze gdzieś z tyłu głowy by siedział diablik, dostrzegający drugie dno we wszystkim a nie na tym polega podążanie za Panem...
Ale dziś już na spokojnie, uświadomiłam sobie jaką jestem szczęściarą mając wokół ludzi, którzy otaczają opieką, nawet wtedy kiedy nie wołam o pomoc (tak to Dobry Duszku, teraz o Tobie).
Mam szczęście, znając inne uległe dziewczyny, które wyciągają łapki jak trzeba podtrzymać, żeby zostać w pionie.
W każdym razie wróciłam i koniec z dołkami.

Nic.
Czas wrócić do świątecznych zajęć.
Od jakiegoś czasu nie lubię świąt no ale...

Przynajmniej śnieg pada.. :D
I nieważne, że jutro pewnie nie będzie po nim śladu..
Dziś jest :)