Być tą drugą w relacji

To zwykłe rozważania, coś czego nie rozumiem do końca.
Dlaczego kobiety decydują się na status tej drugiej.

Drugiej nie w sensie kochanka, bo w domu zostały zobowiązania typu żona, partnerka, ktoś.
Takie sytuacje znam, przerabiałam, wiem czego szukałam sama wtedy, na papierze wciąż jeszcze nie będąc do końca wolną.
Mam na myśli klimatyczne trójkąty i inne wielokąty.
I znowu nie każdy rodzaj a ten, kiedy jest jedna stała kobieta (i bez znaczenia czy uległa czy dominująca) i ta druga, trzecia, z góry "skazana" na swoje miejsce w stadzie, bez możliwości zmiany statusu na tą pierwszą u boku Dominującego..
Kiedy uległa nie ma szans na uczucie, na równe traktowanie. Bo jest "zwierzątkiem" tylko.
Był epizod w mojej relacji, kiedy miała zaistnieć druga..ale było to dosyć wczesny etap, kiedy jeszcze Pan nie stał się dla mnie kimś więcej niż tylko Panem.
Teraz myślę, że epizody tylko, byłyby akceptowalne ale na sto procent, nie pogodziłabym się z kimś na stałe. A przecież, nie byłabym tą drugą.
Ale nie to ważne w tym momencie, bo nie tu pytania mnie nurtują.
Zastanawiam się już od dłuższego czasu nad uległymi, którym odpowiada status na końcu w hierarchii stada..
Na końcu zawsze.
Przed głośnym rozważaniem, powstrzymywała mnie tylko fakt, że mogę urazić kogoś ze znajomych, spełniających się w takich relacjach. Zapytałabym. Owszem. Ale odpowiedź interesowała by mnie po kilku latach takiej relacji a  chyba takiej osoby jeszcze nie poznałam. Ale nie chcę analizować jednostki.
Chciałabym zrozumieć co kieruje tymi kobietami.
Wiem, że doświadczenia życiowe, no i oczywiście wiek, wpływają na to, że troszkę inaczej patrzę już na życie.
Kiedyś w ciemno bym napisała, że zbyt niska samoocena, brak pewności siebie, niewiara, brak szacunku do siebie i mnóstwo takich różnych określeń, podsumowanych w tym innym świecie jako "ofiara" czy jakoś podobnie.
Ale przecież tak nie jest w tym naszym świecie.
Przynajmniej nie wszędzie i nie do końca.
Czasami mądry Przewodnik, potrafi tak poprowadzić uległą, że zaczyna podnosić głowę w zawodowym świecie czy w zwykłych stosunkach międzyludzkich a "bezwolnym zwierzątkiem" jest tylko dla niego czy dla nich.
Ale mądrych, dbających, odpowiedzialnych jest zbyt mało.
Dobrze ale wracając.
Uległa, wychowana w "monogamicznym środowisku"
Większość kobiet mimo wszystko potrzebuje adoracji (oki, umówmy się, że w tym przypadku, to również zainteresowanie , prążki na ciele czy inne praktyki, ale na końcu, ktoś jest dumny i docenia to co dostaje od uległej), potrzebuje czuć, że jest najważniejsza, nawet jako su.
Różnica oczywiście jest taka, że nie kręci się szyją partnera, bo nie ma zupełnie takiej potrzeby. Dominujący zawsze wysłucha argumentów drugiej strony, a inna to już zupełnie sprawa co z nimi zrobi. Ale wiara w niego, nawet jak  coś nie będzie po myśli podwładnej, powoduje, że łatwiej można się pogodzić (a właściwie zaakceptować nie godzić) z decyzją Władzy.
Zastanawia mnie, czy tak jak niektóre praktyki, potrafią suma summarum, działać oczyszczająco w końcowym efekcie, to czy również bycie na końcu, działa podobnie ?
Owszem.
Zapewne pojedyncze sesje, z partnerami na co dzień szanującymi, będącymi oparciem.. może działać jak wentyl bezpieczeństwa, wyrzucenie niepotrzebnych emocji..
Ale kiedyś przychodzi czas, że któraś z dominujących osób, staje się bardziej bliska niż się planowało na początku.
Co wtedy ?
Można się pogodzić z myślą, że jest się na końcu?
Przecież marzeń cichych nie wygna się z głowy.
Będą narastały, tworzyły frustrację, będą powodować w ten sposób inne problemy psychiczne, będą boleć. Ucieczka? Bez sensu bo jednak jest nadzieja mimo ustaleń.
I co dalej ?
Często te "ważniejsze" osoby nie zauważają co się dzieje, bo były przecież wcześniejsze ustalenia i należy się ich trzymać.
Ale wcześniej było inaczej.
Kiedyś, zastanawiając się jeszcze nad tą drugą na stałe i moją reakcją, tłumaczyłam sobie, że będę ją krzywdzić. Że nigdy nie uznam jej prawa, że staną się wobec potencjalnej, tylko zimną suką, która owszem uszanuje wolę Pana ale sama będę się czuła źle z tym jak mogę ją traktować. Że nie jestem bi, że jeśli bym widziała, że druga by się zaczęła angażować było by mi źle z tym bardzo.
Oki. Ale jak wiedzą wszyscy, jestem hetero, więc każda su w relacji była by traktowana jak rywalka, nawet jak "musiałabym" używać babskich sztuczek, żeby nie zbliżała się zbyt mocno do mojego Samca.
Ale.
To znowu nie tłumaczy istoty,
Co kieruje tą drugą? I nie przy podejmowaniu decyzji, że chce wejść w taki układ ale później po miesiącach, kiedy pan nie jest tylko panem już?
Czy tłumaczyć to można małym doświadczeniem (może niekoniecznie małym ale mało urozmaiconym w związkach) życiowym ?
I w końcu ile jest kobiet, które po latach potrafią przyznać przed sobą, że są szczęśliwe a nie tkwią w tym bo boją się zmian ?
Tu jednak chyba jest łatwiej komuś, kto "po wszystkim" wraca do rodziny i przybiera inną maskę dla świata.  Kiedy relacja jest tylko sposobem na utrzymanie psychicznej równowagi i sposobem na spełnienie..
Wiem.
Muszę pilnie znaleźć pracę, żeby mieć mniej wolnego czasu na pisanie :D
Kiedyś się poprawię :D

Kortez - Pierwsza