Migawki z wrześniowych wspomnień #2

Troszkę samotności w domu.

Pada polecenie o podaniu obroży.
Podaję.

Gdy już jest zapięta na szyi z ust Pana padają słowa:

"A dziś moja su będzie grzecznie się uczyć chodzenia na smyczy.

Oczywiście rusza wyobraźnia bo jak by inaczej być mogło przy nowym zadaniu...

W głowie od razu myśli. 

No jak?

Mamy tylko mały dywan. 

Nie dam rady. 

Będę poruszać się w żółwim tempie..

Przecież wie że po kontuzjach to bardzo trudne jest..

Ale nic. 

Grzecznie klękam bo tak ręka Pana pokazuje . 

Słysze ze zaraz nie usiądę na tyłku jak ta mina nie zniknie.  

Zniknęła...

Zapięcie smyczki i pierwsze kroki ( na czterech to kroki?). 

Powolutku bo przecież wie..skręcamy na dywan i tu już żwawiej choć prawie w kolko żebym była na dywanie (i jak Go nie kochać? :) ).

Polecenie i siadam przy nodze..

mrr..lubię siedzieć przy Jego nodze a najbardziej jak coś oglądamy i ręka Władzy się nudzi i mnie głaszcze..

Słysze. Na dziś wystarczy.

Grzeczna su... 

To była chwila bo byliśmy ograniczeni czasem a później już bez obroży przytulenie i rozmowy i codzienność która z Nim jest taka na miejscu..

Piep.. odległość 

Teraz właściwie tylko ona może zepsuć wszystko..